Parantez içi bazen sadece bir parantez içi değildir…
Çok şeydir! Sustuklarımızdır, sakladıklarımızdır, sırlarımızdır…
Yaklaşık 5 ay sonra Parantez İçi Fanzin’in 7. sayısı ile kucaklaştık. Bir önceki sayının kritiğini yine buradan paylaşmıştık. Bu sayı yine öyküler, çizimler ve röportaj içeriyor. Röportaj güzel bir fikir olmuş. Takip edenler bilir; fanzin İzmir’den yayınlanıyor. İzmir’e yaz gelmiş olmalı şu sıralar ama fanzin yazarlarımız önsözleri ile bana kışın kasvetini üzerlerinden atamamış gibi hissettirdiler. Bu okurlara müjde mi olur, kara haber mi olur bilemem ama Parantez İçi Fanzin’in asiliği üzerinde sanırım bu aralar. Canı ne zaman isterse o zaman buluşacakmış bizimle. Temennim canı sık aralıklarla istesin yönündedir ki; sizi müjdelemiş olayım. Zira kara haber vermeyi de almayı da hiç sevmem. Bir önceki sayısında beni kapağı ile aşka boğan fanzinin yeni sayısının da eksik kalır yanı yok. Özellikle Burçin Uğurdan’ın düş kapanı, tablo olarak odaya asılacak cinsten. Fabl tadındaki “Ayı ile Fedme” öyküsü derin mesajlar gizlemiş satır aralarına. Önceki sayıda bahsettiğim ve fantastik edebiyata çok ilgim olmadığı halde benim bile ilgimi çeken Lilith efsanesinin devamı da var fanzinde. Umarım bu tarz yapımların devamı gelir, gözüm bir sonraki fanzinde de benzer bir paylaşım arayacak. Seçkin Sarpkaya röportajı gayet amacına uygun sorular içeriyor ve alınan cevaplar da oldukça açıklayıcı. Yine bana uzak bir alan mitoloji ama ilgililer kendini çekeceğine eminim. Fanzinde iki şiir yer almış bu sayıda birinin dizelerinden birkaçını buraya bırakayım :
“Sevgi diyordum tüm ölülerin ruhuna Ve geçiştirdiğimiz zamanlara Odamdaki rutubet dağıldı Yıllar yılı göçebe olduğum dünya, Saçlarının uzandığı coğrafyalarda yaşamak mümkün”
Ruhşen Doğan Nar’ın Esperanto dili ile ilgili yazı inanılmaz ilgimi çekti, itiraf etmeliyim ki; yazının tamamını okumayı bekleyemeden internetten araştırmaya koyuldum. Tabii yeni ve global bir yabancı dil oluşturma fikri tartışılır ama içerik oldukça yararlı olmuş. Hiç fikrim bile yokken şimdi dili öğrenmeye başladım. Parantez İçi Fanzin Ekibi’ne özel olarak, hayata karşı çığlıklarınıza ve anlatamadıklarınıza şahit oldum. Buradayım ve sizi duyuyorum. Sizi siz yapan, daha iyi bir hayat isteme derdinizi görüyor ve arttırıyorum; çok daha iyi bir hayat istiyorum. İnanalım!
Ünlü klişe bir söz der ki : İnanalım, inanmak başarmanın yarısıdır.
Fanzine inanıyorum, FANZİN YÜRÜYOR…