Yağmur yağdığında ortaya çıkan toprak kokusu sarar tüm şehri. Yağmurdan dakikalar öncesindeki öfkeyi, dar sokaklardaki pisliği, toplanmamış çöpleri, kocasından dayak yemiş bir kadının öfkesini, ölmenin eşiğine gelmiş bir keşi, meyhanedeki son yudumu ile sigarasını yakıp biraz öfkeyle evin yoluna koyulan babamın alkol kokusu dahil, her şeyi bastırır.
Sesiyle, kokusuyla…
Tam olarak bahsini ettiğim yağmur adımlarken İzmir’in sokaklarını, Eskişehir’den bir fankit daha patlak verdi. Olgun ruhlar fanzinden tanıdığımız, bildiğimiz Can Bayar, yardımsever arkadaşları sayesinde “LAVİ” isimli fankiti ellerimize tutuşturdu. Olgun ruhlar fanzinin birinci yılına ithafen çıkan fankit, kendi deyimiyle ne kadar basite indirgediyse de çizimleri ile gerçekten keyif veriyor. Kendi içinde akan öykü duygusal anlamda iyi bir örnek.
Sorduğu soru ile “Sürhiler susuzluktan ölür mü?” bizleri sonunu veya derinliğini bilmediğimiz bir uçuruma atıyor. Sayfalar arasında yol alırken bulmamız gereken bir cevap var mı? Yoksa cevabı dahi olmayan biri soru mu? Son sayfaya gelene kadar anlayamıyorsunuz. Ama bir varoluş değil, yok oluş öyküsü elinizdeki
“Yok oluş sadece ölümle değil, duygularla da gerçekleşebilir.”
Anladığım kadarıyla Can Bayar her ne kadar tereddütlü yaklaşmış olsa da okumaktan ve incelemekten keyif aldığım bir fankit oldu. Böyle bir çizgi romanı okumamızı sağladığı için teşekkür ederim. Umarım sonraki çizgi fankit için olgun ruhlar fanzinin ikinci yılını beklemek zorunda kalmayız.
Can Bayar’a ulaşıp bir teşekkür etmek isterseniz.
İnstagram: @ucanpumbaa
Fanzin yürüyor! Pervasızca…