Sayfayı ilk çevirdiğinizde karşınıza çıkan bir cümle. “artık ölülerimizi gömme zamanı geldi!”
Bu aralar ölen, biten bir şeylerin havasına mı girdim bilmiyorum ama bu başlangıç beni etkiledi. Ölüler diyorum çünkü anlamını yitirmiş, işlevini kaybetmiş nice olgunun yattığı yerde, öylece boşluğa baktığını görüyorum. Varlar ama görmüyorlar, yaşamıyorlar, yaşatmıyorlar. Temsili bir duruş kaygısı. Sözler hep ezberden…
Fanzine ismini veren duanın ağırlığı (sadece cenaze namazlarında okunur) ve altındaki derin manası metinler içindeki göndermelerin adeta habercisi gibi. Açıkçası şunu belirtmeliyim ki; yazılarda, fanzine ismini veren cinsten yoğun bir inanç paradoksu hissetmediğimi söylemeliyim. İçe dönük, yer yer içinde bulunduğu dünyaya tepkili bir seslenişin, alaycı sözlerin izleri var. Bireyin, varolan bütün tinlere karşı dimdik duruşu… Tek kişilik bir çıkış olmasından kaynaklı metinler bütünlüklü ve yalın. Niğde’den yola koyulan bu fanzin ilk sayısında, ilerleyen zamanlarda bizlere nice güzel satırlar bırakacak gibi.
Şarkı önerisi Uaral-Sounds of Pain eşliğinde yazıyorum bunları. PDF’sini indirip okur, bulunduğunuz şehirlerde olur da çoğaltırsanız şehrin sokaklarına sıkı bir armağan sunmuş olacağınız düşüncesindeyim. Altını çizdiğim satırlarla yazıyı uzatmaktansa bu keşfi size bırakıyorum dostlar. İyi okumalar.
vecellesenauk@hotmail.com