Lahuti, yeraltı edebiyatının şiir yansımalarına ilgi duyan herkese sunulmuş bir fankit olmuş. Adından da anlaşılacağı üzere, ters giden şeyleri tanrısal öğelere bağdaştırarak neden arayışına gidilmiş. Bunun yanı sıra, sadizmden uzak daha çok nevrotik kalıplar karşılıyor bizi bu eserde. “Hüzün ise yabancı, bu mevsimde hiç çekilmiyor…” denildikten sonra hislerin nerelere ulaştığına bir bakın! Yaşamamış birisinin kurguları …
“Gündelik hayatımızda birçok öykü gizlenmiştir. Bu öyküleri, iyi gözlemciler fark eder ve yetenekli kalemleriyle sanat eserlerine dönüştürürler.” Bu tezi ortaya koymak için alim olmaya gerek yok. Ancak, Kalemderhane’yi okuduktan sonra bir yorum yapmanız istenirse, göreceksiniz ki, dudaklarınızdan dökülecek olan ilk cümle ya yukarıda verilen tezin aynısı ya da bir türevi olacaktır. Bilimkurgu, kültür, ontoloji, …
17. sayısıyla birlikte “…Sıvadık”, sıvamaya devam ediyor. Yani, bir nefeste içinize çekebileceğiniz eserlere baktıktan sonra, kimlerin nasıl sıvadığı ortaya net bir şekilde çıkıyor. Peki, …Sıvadık Fanzin Okuru olarak bizleri neler bekliyor? İçerisinde barındırdığı eserlerin temeli; belirli konu veya görüşe, sadelikten uzak, derinlemesine, acımasız hat ve kelimeleriyle, görsellerindeki keskin çizimleriyle, okuruna kucak açmak yerine bizzat …
Sıradanlaşan yaşantıların iç bükülmelerine değinen ve iç sıkıntılarının ise sıradanlaşmasını engellemeyi amaçlayan bu fanzinle tanışmam, bir hafta kadar önceydi. Her ne kadar “Değişen hiçbir şey yok!” deseler de, birinci sayıdan üçüncü sayıya değişen şeyler olduğunu söylemeliyim. Öncelikle bu fanzinin, kes-yapıştır-bütünle ve sun mantığıyla yapıldığını belirtmek gerekir. Yani, bir sayfada; sizleri birden fazla uyaran bekliyor olacak. …
Öncelikle fanzine ismini veren ‘ve celle senâük’ nereden geliyor ve ne anlama geliyor? Çok kısa olarak anlatacak olursak; İslam inancında sadece cenaze namazlarında Sübhâneke duasında kullanılan bir parça. Kabaca ve kendimce tercümesini yapacak olursam ‘yücenin ulu övgüsü’ diyebilirim. Fanzini de elinize alıp açtığınızda buraya bir atıf yaparak ilk cümle ‘-artık ölülerimizi gömme zamanı geldi!’ …
Sinemanın, sanatın ilk 6 dalının kaynaşarak oluşturduğu yedinci bir dal olduğunu söyleyerek başlıyor Bakış Boşluğu Fanzin. Bu sebeple yelpazeleri geniş, yükleri de bir o kadar ağır. Çok kapsayıcı bir merhaba ile matbaanın rahminden düşüyorlar: Merhaba, orta sınıf sendromu yaşayanlar, varoluşsal sıkıntılar çektiğini sananlar, Kafka’yı Prag’da bırakanlar, Dostoyevski’yi saklanarak okuyanlar, Stockholm sendromunu yaşayamayanlar, proletaryayı meze …
Sürü psikolojisi adı altında tanımlanan o olguya derhal odaklanmamız gerekmekte! Nerede kaldı bizim o düşünen ve karar verebilen psikodinamiklerimiz? Yazık değil mi bu hâlimize, savunmasızların tecavüzlerini konu ettik meclislere? Cinsellik ve şiddet üzerine yapılmış olan kaç denemeyi, önermeyi, tezi ve anti-tezi araştırdık da şimdi bugünlere geldik? Marquis De Sade, Justine’i erdem yolunda hiç ederken, bizler …
Sayfayı ilk çevirdiğinizde karşınıza çıkan bir cümle. “artık ölülerimizi gömme zamanı geldi!” Bu aralar ölen, biten bir şeylerin havasına mı girdim bilmiyorum ama bu başlangıç beni etkiledi. Ölüler diyorum çünkü anlamını yitirmiş, işlevini kaybetmiş nice olgunun yattığı yerde, öylece boşluğa baktığını görüyorum. Varlar ama görmüyorlar, yaşamıyorlar, yaşatmıyorlar. Temsili bir duruş kaygısı. Sözler hep ezberden… …